Important Political News

[Rasputin]

رجب طيب اردوغان نخست وزير ترکيه برای ديداری يک روزه از ايران وارد تهران شده است.
سفر نخست وزير ترکيه به ايران به فاصله کوتاهی از ديدار محمد خاتمی رييس جمهور سابق ايران و سفر داوودی معاون اول رييس جمهور فعلی جمهوری اسلامی به ترکيه انجام می شود.

اهميت سفر آقای اردوغان به تهران در اينجاست که که اين ديدار در زمانی صورت می گيرد که خشونت ها در عراق (همسايه مشترک ايران و ترکيه) به بالاترين حد خود طی ماه های گذشته رسيده و از سوی ديگر دولت فواد سينيوره نخست وزير لبنان برای کناره گيری از قدرت زير فشار زيادی از سوی حزب الله قرار دارد.

لبنان طی ماه های اخير و پس از جنگ ۳۴ روزه با اسراييل درگير بحران های داخلی متعددی بوده است. نخست وزير ترکيه ساعاتی پيش از ورود به تهران گفته است که ما به عنوان کشورهای همسايه نبايد اجازه دهيم که لبنان به عراق ديگری تبديل شود.

اما ترکيه به عنوان همسايه لبنان از نفوذ چندانی در اين کشور برخوردار نيست. مسيحيان لبنان که نيروی سياسی تاثير گذاری در اين کشور هستند روابط خوبی با ترکيه ندارند.

محبوبيت اندک ترکيه و نفوذ ايران در لبنان

اين امر دلايلی متعدد دارد. با توجه به آنچه کشتار ارامنه به دست دولت عثمانی و جبران نشدن اين موضوع توسط دولت ترکيه عنوان می شود، ترکيه هيچگاه در ميان لابی پرقدرت ارامنه در لبنان و به تبع آن در کل اين کشور نفوذ نداشته است.

از سوی ديگر در منازعه يونان و ترکيه بر سر جزاير قبرس، مسيحيان لبنان با يونانيهای مسيحی قبرس نزديکی و مناسبات گرمی دارند که با سياست رسمی ترکيه در تضاد است و فاصله ترکيه با لبنان را بيشتر نيز کرده است.

به اين ترتيب ترکيه در ميان مسيحيان لبنان که با ۳۶ درصد کل جمعيت (شامل مسيحی مارونی، ارتودکس، ارمنی و کاتوليک) دومين گروه بزرگ اين کشور هستند نفوذ چندانی ندارد.

اما ايران با حمايت از شيعيان اين کشور و گروه حزب الله که بزرگترين تشکل سياسی شيعی و قوی ترين گروه نظامی لبنان است، به دامنه نفوذ خود افزوده است.

با مقاومت نظامی حزب الله، اسراييل در سال۲۰۰۰ ميلادی بخش های جنوبی لبنان رااز اشغال نظامی خارج کرد. اين رويداد به محبوبيت حزب الله و قدرت اين گروه در صحنه سياسی لبنان افزود.اين روند تا به امروز نيز ادامه دارد.

افزايش قدرت حزب الله در لبنان به معنی افزايش نفوذ ايران در اين کشور نيز بوده و در شرايطی که سوريه پس سالها ارتش خود را از لبنان فرخوانده و به حضور رسمی خود در لبنان خاتمه داده است، نقش ايران دراين کشور پررنگ تر شده است.

پيامی به تهران و بيروت

سفر نخست وزير ترکيه به تهران پيش از عزيمت وی به سوريه نشان دهنده اهميت نقش ايران در لبنان است. مقام های ترکيه البته تا به حال طرحی برای پايان وضعيت بغرنج سياسی در لبنان ارايه نکرده اند و مشخص نيست که آنکارا آيا طرحی برای حل مشکلات همسايه جنگ زده خود آماده کرده يا خير؟

با اين همه به نظر می رسد که ترکيه در جريان جنگ ۳۴ روزه حزب الله لبنان با اسراييل به شکل غير رسمی از کمک ديگر کشورها به لبنان حمايت کرده است. پشتيبانی آنکارا از لبنان به اين شيوه، هم نشانه ای از تلاش برای نزديک شدن ترکيه به اين کشور است و هم پيامی برای ايران دارد تا در قبال کمک آنکارا، تهران به خواست های ترکيه در قبال مسايل منطقه ای پاسخ دهد.

در جريان جنگ ۳۴ روزه و پس از آن، نيروهای دولت آنکارا دست کم دو بار هواپيماهای عبوری ايران از آسمان ترکيه را به بهانه ارسال سلاح به حزب الله به زمين نشانده بودند.

با اين حال روابط دو جانبه ترکيه و ايران و نيازهای اين دو کشور به يکديگر مانع از رنجش های سياسی مرسوم شد و در ديدارهای اخير مقام های عالی دو کشور، گفتگو درباره موضوعاتی از اين دست، حداقل انتشار نيافت.

در شرايطی که عراق درگير افزايش خشونت هاست اين موضوع می تواند امنيت کشورهای همسايه را با چالش مواجه کند. ترکيه به دليل وجود گروه های کرد که خواستار استقلال بيشتر هستند خود را در اين زمينه آسيب پذير می بيند.

ترکيه گرچه در قبال بحران لبنان طرح مشخص و اعلام شده ای ندارد اما درباره عراق سياست واضحی دارد که مهم ترين فصل آن يکپارچه ماندن عراق و حفظ وضعيت کردهای اين کشور است.

نخست وزير ترکيه که به ايران رفته، گفته است طرح های خود را درباره عراق با مقام های جمهوری اسلامی در ميان می گذارد. اما پيش بينی می شود که وی از ديدگاه های تهران در قبال مساله لبنان که ترکيه درباره آن سياست مشخصی اعلام نکرده، آگاه شود.

به اين ترتيب ترکيه که مدتی است از فهرست کشورهای موثر در سرنوشت عراق کنار رفته، قصد دارد نقش منطقه ای خود را به جامعه جهانی يادآوری کند.

[Khorsheed]

Saudi Arabia will protect Sunnis if U.S. leaves Iraq

IN FEBRUARY 2003, a month before the U.S.-led invasion of Iraq, the Saudi foreign minister, Prince Saud Faisal, warned President Bush that he would be "solving one problem and creating five more" if he removed Saddam Hussein by force. Had Bush heeded his advice, Iraq would not now be on the brink of full-blown civil war and disintegration.

One hopes he won't make the same mistake again by ignoring the counsel of Saudi Arabia's ambassador to the United States, Prince Turki Faisal, who said in a speech last month that "since America came into Iraq uninvited, it should not leave Iraq uninvited." If it does, one of the first consequences will be massive Saudi intervention to stop Iranian-backed Shiite militias from butchering Iraqi Sunnis.

Over the past year, a chorus of voices has called for Saudi Arabia to protect the Sunni community in Iraq and thwart Iranian influence there. Senior Iraqi tribal and religious figures, along with the leaders of Egypt, Jordan and other Arab and Muslim countries, have petitioned the Saudi leadership to provide Iraqi Sunnis with weapons and financial support. Moreover, domestic pressure to intervene is intense. Major Saudi tribal confederations, which have extremely close historical and communal ties with their counterparts in Iraq, are demanding action. They are supported by a new generation of Saudi royals in strategic government positions who are eager to see the kingdom play a more muscular role in the region.

Because King Abdullah has been working to minimize sectarian tensions in Iraq and reconcile Sunni and Shiite communities, because he gave President Bush his word that he wouldn't meddle in Iraq (and because it would be impossible to ensure that Saudi-funded militias wouldn't attack U.S. troops), these requests have all been refused. They will, however, be heeded if American troops begin a phased withdrawal from Iraq. As the economic powerhouse of the Middle East, the birthplace of Islam and the de facto leader of the world's Sunni community (which comprises 85 percent of all Muslims), Saudi Arabia has both the means and the religious responsibility to intervene.

Just a few months ago it was unthinkable that President Bush would prematurely withdraw a significant number of American troops from Iraq. But it seems possible today, and therefore the Saudi leadership is preparing to substantially revise its Iraq policy. Options now include providing Sunni military leaders (primarily ex-Baathist members of the former Iraqi officer corps, who make up the backbone of the insurgency) with the same types of assistance -- funding, arms and logistical support -- that Iran has been giving to Shiite armed groups for years.

Another possibility includes the establishment of new Sunni brigades to combat the Iranian-backed militias. Finally, Abdullah may decide to strangle Iranian funding of the militias through oil policy. If Saudi Arabia boosted production and cut the price of oil in half, the kingdom could still finance its current spending. But it would be devastating to Iran, which is facing economic difficulties even with today's high prices. The result would be to limit Tehran's ability to continue funneling hundreds of millions each year to Shiite militias in Iraq and elsewhere.

Both the Sunni insurgents and the Shiite death squads are to blame for the current bloodshed in Iraq. But while both sides share responsibility, Iraqi Shiites don't run the risk of being exterminated in a civil war, which the Sunnis clearly do. Since approximately 65 percent of Iraq's population is Shiite, the Sunni Arabs, who make up a mere 15 percent to 20 percent, would have a hard time surviving any full-blown ethnic cleansing campaign.

What's clear is that the Iraqi government won't be able to protect the Sunnis from Iranian-backed militias if American troops leave. Its army and police cannot be relied on to do so, as tens of thousands of Shiite militiamen have infiltrated their ranks. Worse, Iraq's prime minister, Nouri Maliki, cannot do anything about this, because he depends on the backing of two major leaders of Shiite forces.

There is reason to believe that the Bush administration, despite domestic pressure, will heed Saudi Arabia's advice. Vice President Dick Cheney's visit to Riyadh last week to discuss the situation (there were no other stops on his marathon journey) underlines the pre-eminence of Saudi Arabia in the region and its importance to U.S. strategy in Iraq. But if a phased troop withdrawal does begin, the violence will escalate dramatically.

In this case, remaining on the sidelines would be unacceptable to Saudi Arabia. To turn a blind eye to the massacre of Iraqi Sunnis would be to abandon the principles upon which the kingdom was founded. It would undermine Saudi Arabia's credibility in the Sunni world and would be a capitulation to Iran's militarist actions in the region.

To be sure, Saudi engagement in Iraq carries great risks -- it could spark a regional war. So be it: The consequences of inaction are far worse.

Obaid, an adviser to the Saudi government, is managing director of the Saudi National Security Assessment Project in Riyadh and an adjunct fellow at the Center for Strategic and International Studies in Washington.

[Khorsheed]

Ayat. Khatami denies Iran role in Iraq insecurity

Iran's Substitute Friday prayers leader of Tehran Ayatollah Ahmad Khatami said yesterday that Americans have no other option but leaving Iraq.

"It would be more to your interest to leave Iraq today than tomorrow; Iraq's occupation is not an easy-to-swallow loaf," said Ayatollah Khatami in his second sermon to this week's Friday prayers congregation.

Ayatollah Khatami also held the US responsible for insecurity in Iraq.

"We are unfortunately witnessing very painful days in Iraq; there is growing insecurity (in Iraq) due to the wrong policies of the US in the region; they (the occupiers) want to win bread through insecurity." He said insecurity has gone to such an extent that the US President George W. Bush failed to visit Iraq and chose Jordan as venue of his meeting with Iraqi Prime Minister Nuri al-Maliki.

The cleric also ruled out rumors that Iran has a role in insecurity in Iraq.

"The claim that Iran has a role in insecurity in Iraq is a sort of blame game. After having a bad dream, Americans bring to power another dictator like Saddam in Iraq.

"If Americans want their wish to come true, they should immediately leave Iraq; the Americans are trapped in a quagmire in Iraq, having no way to return or proceed." Ayatollah Khatami also blamed Americans for fanning the Sunni-Shiite conflict.

"Americans are playing blame games to provoke the Shiite-Sunni war and they have hidden themselves behind. Unfortunately some press in the region, too, add fuels to the flame, trying to fan insecurity." The cleric then cautioned those caring for Islam that the US is the main enemy of Islam.

"The US is siding neither Shiites nor Sunnis and these people want to remain in the region through such mischiefs," announced Ayatollah Khatami.

[Khorsheed]

Ailing Castro misses Cuban parade

Cuban President Fidel Castro has missed a massive military parade held in his honour in Havana, fuelling more speculation about his health.

President Castro, 80, had emergency intestinal surgery at the end of July and has not been seen in public since.

The parade marked the 50th anniversary of Fidel Castro's return from exile. His younger brother, Raul Castro, Cuba's acting leader, led the events.

He attacked the US but also renewed an offer to hold talks with Washington.

Until the last minute no-one knew if Fidel Castro would make an appearance at the parade, held as part of belated birthday celebrations for him and to mark this key date in Cuban history.

State secret

The events began with Raul Castro riding on a jeep through Havana's main square after a 21-gun salute before he launched into a speech praising the Cuban revolution.

He attacked Washington but also left open the possibility of improving ties.

"We take this opportunity to once again state that we are willing to resolve at the negotiating table the longstanding dispute between the United States and Cuba... as long as the said resolution is based on the principle of equality, reciprocity, non-interference and mutual respect," he said.
The BBC's Stephen Gibbs in Havana says it is significant that Raul Castro used such an event to repeat this - in a possible change of style from that of his brother, Fidel.

The offer is not new, might have strings attached and is not likely to be welcomed in Washington, our correspondent says, but it is a sign that Raul Castro is stamping his mark on the Cuban presidency - despite the fact that, according to the Cuban government, his leadership is a caretaker one.

They say he will only be in place until his brother recuperates. But plenty of people are asking when, if ever, that might be, our correspondent says.

Raul Castro gave no further information on the state of his brother's health, which is a state secret.

"Long live Fidel! Long live a free Cuba!," he concluded in front of a crowd of thousands of Cubans.

It had been thought that President Castro might take the opportunity to make his first public appearance in four months on such a significant date.

Exactly 50 years ago to the day, Mr Castro made another comeback, returning to Cuba from exile in Mexico to launch a guerrilla war aided by Ernesto "Che" Guevara.

Three years later, their 9,000-strong force overthrew the regime of Fulgencio Batista.

Frail-looking

Soviet-era tanks and missile launchers were on show in Havana's Revolution Square.

Soldiers marched past and a replica of the Granma, the yacht that carried Fidel Castro back from exile, was pulled along the street.
Senior Cuban government figures say that speculation about the Cuban leader's health is ill-informed and spread by his enemies.

But President Castro's non-appearance will increase doubts that he will resume control, correspondents say - a development that would be life-altering news for Cubans, most of whom know no other leader.

Birthday celebrations were initially scheduled when the Cuban leader turned 80 in August, but were moved to December after he became ill.

His last appearance on Cuban television, looking frail and wearing pyjamas rather than his trademark military fatigues, was more than a month ago.

[Khorsheed]

Muzzling Iraq watchdog is bad news for taxpayers

[Khorsheed]

Hezbollah sit-in urges Lebanese leader to resign

BEIRUT, Lebanon - Thousands of Hezbollah supporters set up camp in the heart of Beirut on Saturday, starting an open-ended sit-in with a carnival atmosphere intended to pressure the U.S.-backed government of Fuad Saniora into resigning.
The political crisis, which has disrupted life in the capital's commercial district and raised fears of violence between the country's pro- and anti-Syria forces, showed no sign of easing.

Holed up in his office only about 50 yards from some of the protesters, Saniora made clear he had no intention of stepping down and urged Hezbollah to abandon its protests.

"This government will continue as long as it enjoys the support and backing of the constitutional institutions in the country, most importantly Parliament," said Saniora, who received support from European leaders.

He called on Hezbollah to resume negotiations over its demand for a bigger role in the government, but he offered no suggestions for how that might happen.

"Taking to the streets will not lead us anywhere . . . There is just one way to solve our problems and that is to sit behind a table to discuss all our differences," Saniora said. "Other than that, it is a waste of time, waste of resources and waste of opportunities."

As he spoke, thousands of Hezbollah loyalists clamored noisily around hundreds of white tents pitched in central Beirut, saying they would stay until Saniora's government fell. Shouts of "Saniora out!" occasionally rose from the protesters.

Hezbollah's support among Shiite Muslims skyrocketed after the strong showing of its guerrillas during the summer war with Israel, and that in part emboldened the group.

Six pro-Hezbollah ministers resigned from the Cabinet last month after Saniora and his slim anti-Syrian majority in Parliament rejected the group's demand for a new national unity government that would effectively give it and its allies veto power.

The current government is largely backed by Sunni Muslims and Christians who oppose involvement in the country's affairs by neighboring Syria, which was forced to end a nearly three-decade military occupation last year.

Saniora and his supporters call Hezbollah's campaign a coup attempt led by Syria and its ally Iran, a stance echoed by Washington, which is seeking to counter Iranian influence in a number of areas of the Middle East.

Backing for Saniora also came from France, Britain and Italy.

Syrian state-run newspapers, meanwhile, voiced support for the Hezbollah demonstration, with one daily calling it "the most sincere expression" of Lebanon's reality and national unity. "Will the government respond, or is it determined to lead Lebanon into the unknown?" it asked.

[abadani69]

در جلسه روز يکشنبه مجلس، هواداران دولت توانستند با روش امتحان شده قراردادن مجلس در موقعيت اضطراري، با گزارشي تهديد آميز يک ميليارد دلار از صندوق ذخيره ارزي به وزارت بهداشت برسانند و مجلسي را که با مصرف بيش از حد از صندوق ذخيره ارزي و بالابردن بودجه هاي اجرائي مخالف است، وادار به دادن راي به بودجه اي کنند که بيش از نيمي از آن براي پرداخت حقوق هاست. اين طرح در زماني با يک فوريت به تصويب مجلس رسيد که موافقان آن خبر از احتمال برپا شدن اعتصاب مي دادند و مخالفان مي گفتند در صندوق ارزي چيزي نمانده بعد چه خواهيد کرد.

پيش از اين در مورد بنزين نيز، دولت با روشي مشابه، دو بار مجلس را مجبور کرد که به تامين اعتبار براي واردات بنزين ادامه دهد و در پي اجراي تبصره سيزده که خود تصويب کرده است نباشد.

در جلسه ديروز انوشيروان محسني بندپي، از هواداران دولت به عنوان يكي از طراحان دو فوريت طرح جبران کمبود بودجه وزارت بهداشت گفت: با توجه به كسري شديد اعتبارات دانشگاه*هاي علوم پزشكي و خدمات بهداشتي و درماني كشور كه منجر به عدم توانايي دانشگاه*هاي مزبور در پرداخت حقوق كاركنان شده و برخي از دانشگاه*ها ناگزير شده*اند از محل درآمدهاي اختصاصي كه حقوق حقه بيماران است و بايستي صرف خدمات*رساني و تهيه دارو و ملزومات براي بيماران شود، براي پرداخت حقوق مصرف نمايند و در تعداد كثيري از دانشگاه*ها عدم پرداخت حقوق كاركنان موجبات نارضايتي شديد را به بار آورده كه ممكن است تبعات سويي داشته باشد لذا بررسي اين طرح با قيد دو فوريت ضرورت دارد.

بندپي که به اشاره احتمال مي داد که اعتصاب هائي در ميان کارکنان بيمارستان ها آغاز شود از نمايندگان خواست با تصويب دو فوريت نشان دهند که ضرورت کار را مي شناسند. اما شافعي در مخالفت با اين طرح گفت: اين طرح موجب افزايش اعتبارات جاري است و ما نبايد چنين اجازه*اي بدهيم كه هزينه*هاي جديدي را ايجاد كند. اما جواد حق*شناس در موافقت با اين طرح اعلام كرد: اين تنها راهي است كه ما مي*توانيم پول نفت را به سفره*هاي مردم ببريم.

چه فوريتي

غلامرضا مصباحي مقدم عضو كميسيون اقتصادي مجلس نيز در مخالفت طرح مذكور گفت: كدام وزارتخانه ماست كه دچار كمبود نيست؟ وي (خطاب به نمايندگان) افزود: طبق آمار دقيق در حساب ذخيره ارزي، ارزي نمانده است. موجودي اين حساب منهاي سه ميليارد دلار است، بنابراين اين چه فوريتي است و ما چرا بايد وقت مجلس را بيهوده تلف كنيم.

نتيجه اين گفتگو ها اين شد که مجلس به دو فوريت طرح راي نداد اما با تلاش هواداران دولت و انتقال آن ها بين صندلي ها سرانجام وقتي که براي يک فوريت آن راي گرفته مي شد فقط سي و هشت نفر راي منفي دادند و تصويب شد.

از 900ميليارد توماني که با اين طرح وزارت بهداشت مي گيرد، 470 ميليارد تومان براي حقوق پرسنل، 200 ميليارد تومان براي جايگزيني بيمارستان*هاي فرسوده با بيش از 50 سال قدمت، 30 ميليارد تومان براي تامين هزينه*هاي درماني تحمل*ناپذير بيماران و 200 ميليارد تومان براي اجراي برنامه*هاي آموزشي و تحقيقاتي دو وزارتخانه بهداشت و علوم در نظر گرفته شده است. جالب آن که جهان*بخش اميني، عضو كميسيون بهداشت و درمان مجلس، براي نمايندگان توضيح داد که كمبود اعتبارات در بخش بهداشت و درمان كشور جدي است و با بودجه تصويبي سال 85 فقط تا آذرماه فقط مي*توان حقوق و دستمزد پرسنل مراكز درماني را پرداخت.

استدلال معاون توسعه منابع و مديريت وزارت بهداشت از همه جالب تر بود که با خونسردي توپ را به دامان مجلس انداخت و گفت اگر اين كسري بودجه به موقع جبران نشود، دانشگاه*هاي علوم پزشكي براي پرداخت حقوق پرسنل خود به انحراف كشيده مي*شوند و مجبورنداز اعتبارات تملك دارايي و سرمايه*اي براي پرداخت حقوق پرسنل برداشت كنند زيرا تاخير در پرداخت حقوق پرسنل بهداشتي-درماني در هر شرايطي مجاز نيست و مشكلات نظام سلامت كشور را بيش*تر مي*كند.

به اين ترتيب يک بار ديگر دولت با تهديد مجلس و قرار دادنش در وضعيت فوق العاده به مقصود خود رسيد. اما سوال اين است که با اتمام صندوق ذخيره ارزي دولت مي خواهد از کدام راه براي پرداخت حقوق و دستمزدهاي تورم ساز و محبوبيت آور وارد شود؟

[abadani69]

[abadani69]

نمايندگان مجلس به فوريت طرحی رای دادند که در صورت تصويب به بهانه برگزاری همزمان انتخابات مجلس و رياست جمهوری، دوره فعلی مجلس تا یک سال و نيم طولانی تر خواهد شد. به اين طرح نمايندگان جناح راست به تمامی رای دادند.

طرح تجميع برگزاري انتخابات رياست جمهوري دوره دهم با دوره هشتم مجلس، به گفته نماينده آمل - يكي از طراحان اين طرح - از آن رو لازم آمده که: زمان برگزاري انتخابات مجلس با رياست جمهوري به فاصله حدود يك سال برگزار مي*شود و نمايندگان زماني دوره خود را آغاز مي*كنند كه تقريباً يك سال به پايان دوره رياست جمهوري باقي مانده است، اين امر باعث مي*شود بخش نظارتي مجلس ضعيف شود.

نماينده آمل با اشاره به اين که همزمان شدن اين دو انتخابات بسياري از معضلات موجود را حل می کند و، دو انتخابات مجلس خبرگان و شوراها قرار است با يكديگر برگزار شود، در حالي كه آن، دو هيچ سنخيتي با هم ندارند، گفت: برگزاري همزمان انتخابات مجلس و رياست*جمهوري به اين معنا نيست كه مجلس قصد افزايش دوره را دارد، بلكه اين موضوع به عنوان يك معضل نظام در اجراي اصل 110 قانون اساسي ممكن است توسط مقام معظم رهبري يا مجمع تشخيص مصلحت نظام مورد بررسي قرار گيرد.

انتخابات مجلس و رياست جمهوری در ابتدای جمهوری اسلامی همزمان برگزار شد. اما بعد از عزل رييس جمهور اول و ترور دومين رييس جمهور عملا چاره ای جز جدا شدن آن ها نماند و يک سال بين آنها فاصله افتاد که در بيست و پنج سال گذشته هرگز اين جدائی با مخالفتی روبرو نشد بلکه از تبليغات هميشگی جمهوری اسلامی يکی هم اين بود که اين حکومت به طور متوسط هر سال يک انتخابات برگزار کرده است.
گرفتاری جناح راست که طراحان اصلی اين طرح هستند و با همفکری وزارت کشور و شخص مصطفی پورمحمدی آن را جلو برده اند اين است که در قانون اساسی تاکيد شده که فقط در صورت بروز، جنگ، اشغال كشور، يا پيشنهاد رئيس*جمهوري يا راي دو سوم نمايندگان تمديد دوره نمايندگي امكان*پذير است.

در جلسه ديروز ميرتاج الدين که از طراحان تجمیع انتخابات شوراها و مجلس خبرگان بود به عنوان مخالف به نمايندگان گفت مجلسي كه همزمان با دولت و رئيس*جمهوري انتخاب شود، خطر دارد، چون احتمال از بين رفتن تفكيك قوا و كم رنگ شدن آن وجود دارد. اما نمايندگان جناح راست با، با فريادهاي (دو، دو) خود در مخالفت با سخنان ميرتاج*الديني باعث شدند دقايقي صحبت*هاي وي قطع شود.

فريادهاي مخالف نمايندگان تا حدي بود كه باهنر مجبور شد زنگ اخطار جلسه را به صدا درآورد و خطاب به نمايندگان اعلام كند: سعه صدرتان را بيشتر كنيد چرا كه در نهايت تصميم*گيري با شماست. اما نصيحت باهنر، رئيس جلسه هم موثر واقع نشد و نمايندگان سه بار صحبت*هاي ميرتاج*الديني را قطع كردند.

در ادامه ميرتاج*الديني نماينده تبريز خطاب به مخالفان گفت: حرف منطقي را بشنويد و جواب منطقي بدهيد!
عضو كميسيون فرهنگي افزود: وقتي دولت و مجلس هر دو كار را با هم شروع كنند، امكان تسلط بر كار آنها از بين مي*رود و تا شش ماه وقت مي*خواهد كه بر كارها تسلط يابند.

به هر حال به نظر می رسد که نمايندگان جناح راست فعلا آماده شده اند که طرح تجميع انتخابات را به تصويب برسانند و بعد بر سر آن به گفتگو و معاملات سياسی بپردازند.

[Rasputin]

در حالی که درگيری فرقه و نا امنی طی روزهای اخير در عراق اوج گرفته، دبيرکل سازمان ملل متحد وضعيت اين کشور را "بسيار بدتر از جنگ داخلی" عنوان کرده است.
آقای عنان يک هفته پيشتر گفته بود که اگر اقدامی برای توقف تنش در عراق صورت نگيرد اين کشور دچار جنگ داخلی خواهد شد و جنگ داخلی، "تقريباً" آغاز شده است.

کوفی عنان دبيرکل سازمان ملل اينک در گفتگوی اختصاصی با بی بی سی، وضعيت عراق را "بيش از حد خطرناک" توصيف کرده و گفته است شک دارد که عراق بتواند بتنهايی خود را بازسازی کند.

وی در اين مصاحبه گفت که با توجه به ميزان تنش، کشتار و خشونت در عراق و صف آرايی قوا در برابر يکديگر و با توجه به اينکه سالها پيش درگيريهای لبنان و جاهای ديگر را جنگ داخلی قلمداد می کرديم، وضعيت کنونی عراق بسيار بدتر از جنگ داخلی است.

کوفی عنان در حالی آشکارا از وخامت اوضاع و جنگ داخلی در عراق صحبت می کند که واپسين هفته های مسئوليتش به عنوان دبيرکل سازمان ملل را می گذراند.

او در مصاحبه با بی بی سی گفته به آن دسته از عراقيها که می گويند وضع کشورشان از آنچه در زمان صدام حسين بود بدتر شده است حق می دهد.

آقای عنان در مورد عراقيها گفته است که پيش از حمله آمريکا به عراق، ديکتاتوری ظالم بر آنها حکومت می کرده اما مردم می توانستند از خانه بيرون بروند و بچه هايشان می توانستند به مدرسه بروند بدون اينکه پدر و مادرشان نگران اين باشند که آيا باز هم فرزندشان را خواهند ديد يا نه".

به گفته دبيرکل سازمان ملل، بدون تأمين امنيت در عراق کار زيادی برای اين کشور نمی توان کرد و دولت عراق هم از مهار تنش و نا آرامی دراين کشور عاجز مانده است.

اظهارات دبيرکل سازمان ملل در مورد عراق يک روز پس از آن ايراد شد که انفجار تقريباً همزمان سه خودروی حامل بمب در بازار ميوه و تره بار محله شيعه نشين صدريه بغداد بيش از پنجاه کشته بر جای گذاشت.

[Rasputin]

وکلای مدافع صدام حسين، رئيس جمهور سابق عراق درخواست تجديد نظر درحکم مجازات اعدام وی را کرده اند.
درخواست تجديد نظر دو روز قبل از پايان مهلت تجديد نظر و يک ماه پس از صدور حکم دادگاه بدوی به عمل آمده است.

۹ قاضی دادگاه تجديد نظر، دارای اختيار هرگونه تغيير در حکم دادگاه بدوی هستند.

ولی چنانچه حکم دادگاه بدوی در دادگاه تجديد نظر ابرام شود، به موجب قوانين عراق حکم مجازات مرگ بايد در ظرف ۳۰ روز به اجرا درآيد.

نخست وزير عراق گفته است در صورت تاييد حکم اعدام در دادگاه تجديد نظر، اين حکم بايد هرچه زودتر اجرا شود.

پس از آنکه دادگاه صدام حسين را در کشتار ۱۴۸ عراقی شيعه در سال ۱۹۸۲ مقصر اعلام کرد، حکم مجازات مرگ وی را صادر کرد.

رئيس وکلای مدافع صدام حسين ماه گذشته شکايت کرده بود که قادر نبوده است بلافاصله پس از صدور حکم اوليه درخواست تجديد نظر را به جريان بيندازد.

جعفر موسوی دادستان کل به خبرگزاری رويترز گفته است که وکيلان مدافع امروز، يکشنبه ۳ دسامبر در دادگاه حاضر شده و درخواست تجديد نظر در حکم اعدام صدام حسين و دو متهم ديگری را کرده اند که به اتفاق وی به مجازات اعدام محکوم شده اند.

[Rasputin]

هوگو چاوز با فاصله زيادی نسبت به نزديکترين رقيب خود برای سومين بار پياپی به رياست جمهوری ونزوئلا برگزيده شده است.
نتايج انتخابات نشان می دهد که آقای چاوز بيش از شصت درصد آرا را به خود اختصاص داده و رقيب اصلی او مانوئل روزالس که حدود 38 درصد آرا را کسب کرده به شکست خود اذعان کرده است.

انتخابات ونزوئلا با حضور حاضر صدها ناظر بين المللی برگزار شد و در صورتی که نتيجه انتخابات رسميت يابد، هوگو چاوز برای سومين بار پياپی بر کرسی رياست جمهوری ونزوئلا می نشيند.

آقای چاوز برای اعلام پيروزی خود در انتخابات در جمع مردمی که گرداگرد کاخ رياست جمهوری تجمع کرده بودند حاضر شد و انتخاب خود به رياست جمهوری را پيروزی بزرگی برای انقلاب خواند.

با توجه به فضای عمومی و نظرسنجيهای پيش از انتخابات انتظار می رفت که آقای چاوز در اين انتخابات پيروز شود.

خبرنگار بی بی سی در کاراکاس، پايتخت ونزوئلا، می گويد احتمال دارد آقای چاوز اينک تلاش کند با تغيير قانون اساسی امکان انتخاب چندباره به عنوان رياست جمهوری در اين کشور را فراهم کند.

به دليل سياستهای چپگرايانه و اقداماتی همچون تقسيم اراضی و صرف درآمد نفت و معادن برای تنگدستان، طبقه کارگر ونزوئلا پايگاه اصلی قدرت هوگو چاوز به شمار می رود اما رقيب انتخاباتی اش مانوئل روزالس که فرماندار يکی از ايالات ونزوئلاست، طرفدار نظام متکی بر بازار آزاد است.

او هوگو چاوز را متهم کرده که روز به روز خودکامه تر می شود و تسلط خود بر نهادهای مختلف کشور را افزايش می دهد.

هوگو چاوز منتقد بی پروای دولت آمريکاست اما گفته که در صورت پیروزی در انتخابات سعی خواهد کرد تا روابط خوبی با آمریکا برقرار کند.

هوگو چاوز در سال 1999 که موجی از نارضايی عمومی ونزوئلا را فراگرفته بود به قدرت رسيد.

[Rasputin]

تحولات لبنان، فلسطين و عراق نشان می دهد که ايران و عربستان سعودی وارد دور تازه ای از رقابت شديد در خاورميانه شده اند، رقابتی که اگر به صورت کنونی ادامه يابد، ممکن است به بروز خصومت بين دو کشور منجر شود.
هرچند که مقامهای رسمی ايران و عربستان سعودی علاقه ای به فاش کردن اختلافات خود ندارند اما اظهارنظرهای غيررسمی دو طرف ترديدی در منازعه سياسی پشت صحنه دو کشور باقی نگذاشته است.

در واقع، مقاله هفته پيش نواف عبيد مشاور دولت سعودی در روزنامه آمريکايی واشنگتن پست، نخستين نشانه آشکار نارضايتی سعوديها از سياست منطقه ای ايران بود.

گرچه آقای عبيد تأکيد کرده بود که در مقاله اش ديدگاههای شخصی خود را مطرح کرده است، اما اظهارات فردی با موقعيت وی از نظر سياسی نمی تواند بی ارتباط با آنچه در محافل رسمی عربستان سعودی جريان دارد، شناخته شود.


ايران که در طول دو دهه گذشته از طريق بهبود روابط خود با عربستان و ساير اعراب منطقه سعی کرده بود "جبهه ای اسلامی" در برابر اسرائيل سامان دهد، اينک خود را بالقوه به صورت هدفی در برابر جبهه مشترکی از اعراب و اسرائيل در آورده است



نواف عبيد البته اختلاف ايران و عربستان را بر سر آينده عراق و نزاع بين سنيها و شيعيان آن کشور مورد توجه قرار داده بود و در حقيقت به آمريکا هشدار داده بود که پيش از تثبيت اوضاع امنيتی عراق، نظاميان خود را از خاک اين کشور بيرون نبرد، زيرا به زعم وی، در صورت خروج پيش از موعد ارتش آمريکا از عراق، شيعيان تحت حمايت ايران سنيها را قتل عام خواهند کرد و عربستان نيز برای حمايت از سنيها مجبور به دخالت در عراق خواهد شد.

عراق شايد مهمترين کانون رقابت ايران و عربستان باشد اما فعالترين نقطه نزاع سياسی دو کشور در واقع لبنان است، جايی که حزب الله، متحد نزديک ايران به کمک ساير گروههای همسوی خود در تلاش است تا دولت فؤاد سينيوره، متحد نزديک عربستان را از اريکه قدرت به زير کشد.

به واقع، از همان زمانی که جنگ ۳۴ روزه بين حزب الله و اسرائيل در تابستان سال جاری کليد خورد، سعوديها ناخشنودی خود را حزب الله پنهان نکردند.

سران عربستان به همراه سران مصر و اردن با متهم کردن حزب الله به "ماجراجويی" نه فقط از آن در برابر اسرائيل حمايت نکردند بلکه گزارشهای مطبوعاتی متعددی حکايت از آن داشت که سعوديها به طور محرمانه به سران اسرائيل توصيه کرده اند که تا نابودی کامل توان نظامی حزب الله جنگ را تمام نکند.

به نظر می رسد سعوديها و ساير دولتهای محافظه کار عرب در منطقه، تحرکات حزب الله را بخشی از استراتژی دولت ايران برای گسترش نفوذ خود در خاورميانه، بويژه در فلسطين ارزيابی کردند و در صدد مقابله با آن برآمدند.

به گمان اعراب محافظه کار، با به قدرت رسيدن محمود احمدی نژاد در ايران، جمهوری اسلامی سودای بازگشت به سياستهای دوران پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ را در سر می پروراند و قصد دارد با دامن زدن به رشد بنيادگرايی دينی، رژيمهای عرب منطقه را متزلزل کرده، برتری خود را به سراسر خاورميانه بگستراند.


اسرائيليها تلاش می کنند تا به گفته خود "محوری ميانه رو" با شرکت اعراب محافظه کار و اسرائيل در برابر آنچه "محور تندرو" به رهبری ايران می دانند، تشکيل دهند



اظهارات آقای احمدی نژاد داير بر نابودی قريب الوقوع اسرائيل و نيز تأکيد ساير رهبران ايران بر تشکيل "خاورميانه جديد اسلامی" يکی از عوامل نگرانی اعراب محافظه کار از جمله عربستان سعودی از برنامه های دولت تازه ايران به شمار می رود، بخصوص اينکه برنامه جنجال برانگيز هسته ای جمهوری اسلامی نيز علامت ديگری از بلندپروازيهای منطقه ای دولت آقای احمدی نژاد تفسير شده است.

با چنين تصويری از سياست ايران، سعوديها و متحدان آنها تصور می کنند که ايران به کمک سوريه در صدد تسلط بر دولتهای عراق، لبنان و فلسطين است تا بدين وسيله موقعيت برتری در خاورميانه به دست آورد.

به همين علت، سعوديها در ماههای اخير با حمايت قاطع از دولت فؤاد سينيوره در برابر حزب الله و اعمال فشار عليه حماس برای فاصله گرفتن از ايران تلاش کرده اند تا زمينه های نفوذ جمهوری اسلامی را در منطقه تضعيف کنند.

به نظر می رسد سعوديها به اين نتيجه سيده اند که بدون يافتن راه حلی برای بحران فلسطين، سد کردن راه نفوذ ايران و متحدانش در خاورميانه آسان نيست،

از همين رو، آمريکا را تحت فشار گذاشته اند تا اسرائيل را برای پذيرش طرح صلح عربی که به ابتکار عربستان تهيه شده و به تصويب اجلاس سران عرب در بيروت رسيده است، تحت فشار بگذارد.

اشاره آشکار اهود اولمرت نخست وزير اسرائيل در سخنرانی اخيرش به طرح صلح عربی، نشان می دهد که تلاش پشت پرده ای برای پذيرش طرح صلح عربی از سوی دولت اسرائيل در جريان بوده است.

برخی از وزيران کابينه آقای اولمرت از وی خواسته اند که برای بحث درباره طرح صلح عربی با عربستان وارد گفتگو شود، درخواستی که طبق گزارش ساندی تايمز چاپ لندن، بزودی عملی خواهد شد.

گرايش دولت آقای اولمرت به طرح صلح عربی، لزوماً ناشی از فشار آمريکا نيست.

اسرائيليها خود به دليل بيم از برنامه هسته ای ايران و اظهارات آقای احمدی نژاد مبنی بر حذف اسرائيل از صحنه روگار تلاش می کنند تا به گفته خود "محوری ميانه رو" با شرکت اعراب محافظه کار و اسرائيل در برابر آنچه "محور تندرو" به رهبری ايران می دانند، تشکيل دهند.

با توجه به آنچه در لبنان و فلسطين جريان دارد، به نظر می رسد "محور ميانه رو"بتدريج در حال ظهور است و سعوديها نيز از اينکه بخشی از آن باشند، هراسی ندارند.

بدين ترتيب، ايران که در طول دو دهه گذشته از طريق بهبود روابط خود با عربستان و ساير اعراب منطقه سعی کرده بود "جبهه ای اسلامی" در برابر اسرائيل سامان دهد، اينک خود را بالقوه به صورت هدفی در برابر جبهه مشترکی از اعراب و اسرائيل در آورده است.

[Khorsheed]

The danger of doing as Bush does

Tony Blair certainly thought he was doing the right thing when he endorsed his friend George Bush's invasion of Iraq and sent in British troops to support that invasion. After all, the American cousins said they had rock-solid evidence that there were weapons of mass destruction in Iraq that threatened us all. They also said there was clear evidence that Saddam Hussein had links to al-Qaida and was part of the terrorist threat against us all.

Only it turned out that there were no weapons of mass destruction, nor had Bush and his stalwarts any real evidence that there were. Equally spurious were the allegations that Iraq was linked to al-Qaida and was somehow part of the terrorist threat. It was not.

The reasons given were false, and in addition to that the invasion turned out to be totally counterproductive. Bush and his advisers believed they could quickly and easily turn Iraq into a flourishing democracy. The other countries would then follow suit and we'd be left with a peaceful and stable region. What a pipe dream! Rather than that, the invasion has turned Iraq into a breeding ground for terrorists, has spurred massive insurgencies and a near civil war - a civil war that could result in spiraling instability throughout the whole region. The invasion has produced exactly the opposite of what Bush promised. And, it must be said, those who supported it, no matter how well meaning their intentions, must share some of the blame for the resulting debacle.

And Iraq is by no means the only Bush foreign policy initiative proving to be embarrassingly counterproductive. Cuba is another example - among many. Just after 9/11, the Cuban government denounced the terrorist acts of that day, expressed its solidarity with the American people and offered to cooperate fully with the US in actions against terrorism, even to sign a bilateral agreement to that effect. Cuba also signed all 12 UN resolutions against terrorism. Had these overtures been explored, it might have led not only to joint efforts against terrorism, but to some broader accommodation between Washington and Havana.

But the Bush administration did not explore them; rather, it began calling for the downfall of the Castro government, and in May of 2004 issued a 500-page action plan to bring that about - a plan which sounded like the blueprint for an American occupation of the island. That was followed by the appointment of an American "Transition Coordinator" for Cuba. In Iraq, the US invaded and occupied the country before appointing such a coordinator. The Cubans wonder if in their case the order is simply to be reversed?

The underlying premise of the action plan was that the Castro regime was on the verge of collapse. Just a few more US sanctions, a few more Radio Marti broadcasts, and it would all be over.

Well, not quite. Two years on, rather than collapsing, the Cuban economy is showing strong signs of recovery. Even the CIA admits the growth rate was over 8% last year. The Cubans say it was closer to 12% and they expect much better this year.

Simply ignoring reality, the Bush administration on July 10 of this year came out with a sequel to its action plan, this one stressing that the so called "succession strategy", in which Raul Castro would replace his brother in the presidency, was "totally unacceptable". Bad timing! A few days later, on July 31, the unacceptable happened. For medical reasons, Fidel turned power over to Raul. The Cuban people accepted the transition, and now, almost four months on, Raul is governing the country without missing a beat.

The Bush administration, however, refuses to deal with Raul Castro even as it refused to deal with Fidel. And yet, none of the measures it puts forward to bring down the government has any chance of success. Radio and TV Marti broadcasts have no effect whatever on Cuban public opinion. And a General Accounting Office report in Washington just revealed that almost all the millions of dollars the administration has supposedly been channeling to dissidents in Cuba, have in fact gone into the pockets of people in Miami and never reached Cuba at all.

Of course, more draconian measures cannot be excluded. The July 10 report has a secret annex. Why? The administration won't say. But given the history of CIA plots, sabotage and assassination attempts, one must expect the worst. Certainly the Cubans do expect it.

The outcome of the elections in the United States, however, may help deter any such adventures. The American people made it clear that they have misgivings about Bush's conduct of foreign policy and will be watching future developments with great attention. CIA hanky-panky in Cuba would not go unnoticed.

Even without that, however, Bush's Cuba policy is counterproductive. It raises Cuban concerns and defensiveness which militate against a more relaxed atmosphere conducive to liberalizing changes. Because of that, many of the dissidents in Cuba have denounced US policy. As Elizardo Sanchez, Cuba's leading human rights activist, put it to me in 2004: "US policy has an effect exactly the opposite of the one you should want."

Cuba's Catholic bishops have also expressed their disagreement with US policy, saying its measures, "threaten both the present and future of our nation".

All that being the case, it is to be hoped that The British prime minister will not support Bush's gravely mistaken policies in Cuba as he did those in Iraq.

[Khorsheed]