Special Thread Of Jashn-e Nowruz & 13 Beh Dar

[Dokhtar Bandari]

The title sounds stupid, but how did you recieve the new year? Anything special?

My children and I gathered by Haftseen, said a prayer together, huged and kissed each other and made other rituals that we do at this time of the year. Exchanged gifts. They went to bed, I sat and meditated at haftseen for a while and as always took a "fale' hafez". And you???

[indian_blues]

Nowrooz mubarak friends...

[Rasputin]

The 5th annual Norouz Festival is an ongoing effort to produce an organized, community-responsible and fiscally efficient celebration of NoRouz within the bounds of the Vasona Park, located in Los Gatos, California.

On April 5th and 6th , Iranian-Americans, as well as their friends and families and the entire surrounding communities will participate in a collaborative effort between Bay Area Iranian-American organizations, vendors and artists in the 5th Annual Norouz Spring Festival. Last year, this event gathered over 22,000 attendants. This year we are expecting well over 20,000 attendants as well.

We are hoping you will join us by doing one of the following:

-TAKE A LEADERSHIP ROLE: By Participating in the festival as a vendor, you will provide your company access to over 20,000 individuals at the festival in order to conduct marketing and recruitment activities.

-MAKE A CORPORATE CONTRIBUTION: Your Company’s sponsorship will send the right message to the thousands of the Iranian Americans who are potential consumers.

Naturally sponsorships, depending on their levels, will be acknowledged in our TV commercials, newspaper ads, program pamphlet, website and banners (as directed by the donor). Our sponsorship levels range from Bronze $2,500, Silver $5,000, Gold $10,000 to Platinum $20,000.

-COME AND SUPPORT: This event is very important to the Iranian-American community of the Bay Area. It is vital that us for us to be exposed to our rich culture and heritage and to the joyous celebrations of our land in order to counteract the currently negative publicity prevalent in the media. Your presence can make a significant difference.

Festivities include recording artists, ethnic dances, a DJ and live music. Other free activities also include cultural exhibitions, face painting, balloon artists and more. A variety of Persian food and delicacies will be available for attendees.

The mission of this event is to raise funds towards building a huge Iranian-American Community Center, to serve those living in the Peninsula and the South Bay areas. The project, currently in the planning phase, includes a 20-acre facility and is estimated to cost




over $100M. This project will house a museum, a library, senior resource center, child day care, a clinic, lots of retail, office, professional and residential (apartment) spaces which will

be rented out. The rental income will help pay for mortgage, maintenance, insurance and other expenses. It will have a full gym, a 1,000-seat theater, over 40 meeting and conference rooms, a 500-seat dance and exhibition hall, a soccer field, basketball and tennis courts, lots of parking spaces and easy access to and from the major freeways as well as mass transit (bus and light rail). It will of course be open to everyone.

All members of the community should attend the event to support this cause, to learn more about this Iranian/Persian tradition and to enjoy the festivities. The Iranian-American community welcomes the entire Bay Area to share this rich culture, and also to educate all

community members against negative Middle Eastern stereotypes while promoting a positive image of solidarity.

Reputable organizations, such as San Francisco Bay Area Iranian American Chamber of Commerce (IACC - a non profit corporation) and Hafez Foundation, a charitable and certified 501(c)(3) organization, are the fiscal agents for this event. As such they supervise the responsible collection as well as the distribution of all funds ensuring financial transparency. It is important to mention that none of the organizers get paid for this event and do it as a voluntary service to the community.

We sincerely hope that you will join us and help us reach our goal.

Please feel free to contact any of us below in accordance with your needs. We thank you for your time and consideration.

Sincerely,

Norouz Festival Committee

https://www.norouzfestival.org/

Sepideh Nasiri – Youth Director

(650) 722-4319 sepi@namakmag.com

[Rasputin]

It's almost that time of year again, where thousands descend upon New York City's Madison Avenue to sing songs, dance the streets and show pride in our heritage.
Want to be a part of the Persian Day Parade? Then come to the Organizational Meeting on March 23rd as detailed below.

Where: YMCA, 5 W 63rd St, New York, NY (on 63rd St between Broadway & Central Park West)

When: March 23, 2008 @ 11:30 AM








Our Persian Parade Foundation members, supporters and young volunteers are cordially invited and encouraged to attend our planning and organizational meeting at 11:30AM on Sunday, March 23, 2008 at the YMCA on 63rd St, between Broadway & Central Park West. For a map and directions, please click here ( http://www.mapquest.com/mq/1-dQ9DTuokvwioGLNsXNTE ). This is a very important meeting for all Parade day volunteers and personnel. We will be looking for volunteers to dance on floats and hold banners and flags, as well as volunteers to take on other important tasks at the Parade. If you want to be IN the Parade, it is imperative to be at this meeting. Attached, you will also find the flyer for this year’s Parade, which you can forward to your friends, family and coworkers.

[Rasputin]

The Iranian/Persian New Year, Norouz (No-Rooz), is the first day of spring, marking the turn of a new season and an opportunity to look forward to a new beginning. This two-week long celebration is one of the most important among people of Iranian/Persian decent all over the world, regardless of their religious backgrounds. Iranian-Americans, as well as their friends and families and the entire surrounding communities will participate in a collaborative effort between Bay Area Iranian-American organizations, vendors and artists. Festivities for the parade include floats, ethnic dances, a DJ and live music.

WHEN: Parade starts at 12 noon SHARP

WHERE: In Downtown San Jose, along Market Street (across the Fairmont Hotel).

WHY: All members of the community should attend the event to support this cause, to learn more about this Iranian/Persian tradition and to enjoy the festivities. The Iranian-American community welcomes the entire Bay Area to share this rich culture, and also toeducate all community members against negative Middle Eastern stereotypes whilepromoting a positive image of solidarity. The mission of this event is to raise funds towards building a huge Iranian-American Community Center, to serve those living in the Peninsula and the South Bay areas. It will have a full gym, a 1,000 seat theater, over 40 meeting and conference rooms, a 500-seat dance and exhibition hall, a soccer field, basketball and tennis courts, lots of parking spaces and easy access to and from the major freeways as well as mass transit (bus and light rail). It will of course be open to everyone.




For more information, please visit www****aniannewyearparade.org

Media Contact: To coordinate media interviews or attend the event, please

contact: Sepideh Nasiri

Thank you in advance for your consideration! Sepideh Nasiri Youth Director, Norouz Festival Directline:650-722-4319

[Rasputin]

Norooz, commemorating the New Year, has been celebrated in Iran, formerly Persia, throughout nearly three millennia of its recorded history. Norooz begins at the vernal equinox, the first day of spring season, a day of rejuvenation and reconciliation, and, reinvigorations and rebirth. Norooz’s arrival is symbolized in nature by the sprouting of greens and grains, flowers and trees. The Norooz holidays of today span from Charshanbeh Suri (jumping over the bonfire to absorb its reddish healthy strength, while getting rid of one’s yellow unhealthy state of being), on the evening preceding the last Wednesday of the old year, climaxing at Norooz, and concluding with Sizdeh Bedar, the thirteenth day of the New Year. Iranians spend the last day of the holidays at a picnic in the orchards, on the prairies, by the seaside, or in the foothills where they eat and drink, dance and sing, and play and joke. On that day, the single women knot grass together in the hope of marriage before the next Norooz! Integral to Norooz are the visits exchanged and paying tribute to the elders, as well as receiving monetary and other gifts from them.

Norooz has its own culinary dishes and pastries, sweets and desserts that are quite distinct from the rest of the year. Enjoying street performances is commonplace throughout Iran. The Persian Prefix “no-“, as in NoRooz, is the equivalent of “new” and “now” in English since both languages are rooted in Indo-European origins. Iran has, by and large, remained quite diverse since antiquity. Norooz, which celebrates the divine creation of Zoroastrian Lord of Wisdom-Ahura Mazda who created the Universe, the Guardian Angels (Forouhars) and the holy fire-is the most cherished of all Iranian festivals. The ancient practice of observing the commencement of the spring season was not necessarily reserved to Iranians (Persians); many neighboring nations have and continue observing it. The indigenous tribes roaming the Persian Plateau during 6,000 years before the Persians arrived, along with the Babylonians of Mesopotamia, who had paid special attention to the role of the lengthening days warmed by Sun for their survival (Sol Invictus).

Today several hundred million people in the south, south central and southwest Asia observe Norooz, or a close variation of it. In fact, Zoroastrianism and, to a lesser extent, other Persian faiths such as Mithraism, Mazdakism and Manichaeism that were in part inspired by Buddhism, later influenced the shaping the three Semitic monotheistic religions. The early Christians celebrated the birth of Jesus in early spring, and epiphany commemorated the arrival of the three Wise Men, the Magi, who were said to be Zoroastrian priests. The New Year in the west, that began in early March and was observed in Europe and North America until the late 18th Century, was called the Common New Year. Today’s Christmas is due to Pope Emperor Constantine’s moving the birth of Jesus to mask the birth of Indo-Iranian deity Mithra to the winter solstice! Furthermore, the concurrent celebration of Purim , Passover and Easter by the Jews and Christians in tandem with Norooz cannot be construed as coincidental, but rather a common heritage.

Norooz was celebrated in an early Persian mythological dynasty, the Kianis heralded by Jamshid (Shah Jam). The Kiani dynasty is cited with national pride and nostalgic reverence in Shahnameh, the 60,000 poetic verses of the Epic Book of [Persian] Kings, written by Ferdowsi (the Paradisi, the paradise) in the 11th century C.E. The oldest archaeological record of the Norooz celebration comes from the Achaemenid period of over 2,500 years ago, where pictorial illustrations and inscriptions on the grand inner Halls of Persepolis, the Apadana, depict King Darius receiving the ambassadors and emissaries presenting Norooz gifts from his vast empire. The Achaemenid Kings actually gave immunity to a commoner chosen to rule in the Palace for a day at Norooz for the king’s self-reflection. This practice later led to wise and dancing artisans in the street who are Haji Pirooz (the victorious pilgrim!), as well the royal tolerance of court jesters in both Iranian and European regal courts.

A major part of the New Year ritual is setting up a special table with seven specific items present, Haft Sin (Haft Chin, hinting at the seven picked crops before Islam, and the seven days of creation). In ancient times each of the items corresponded to one of the seven, sacred living creations and the seven holy immortals protecting them. Today some modifications are made, but a few of the original items have kept their symbolism. All seven items start with the letter “S”; this was not the requirement in ancient times. Zoroastrians today do not have the seven “S”, but they do have a ritual of growing seven seeds. The ancient Iranians also grew seven seeds as a reminder that this is the seventh feast of the creation, and the new growth symbolized the festival’s other aspect, namely, a feast of resurrection and the eternal cycle of life.

Sabzeh, green shoots of wheat, barley, millet, or lentils are planted on flat plates a few days before the New Year arrives. Decorated with colorful red, white and green ribbons, Sabzeh along with hyacinth, tulips and daffodils are displayed with Haft-sin and then thrown into streams the last day of the Norooz holidays, on “Sizdeh bedar”, the 13th day after Norooz (It coincides with April fool’s day in the west!) A few live gold fish (presumably denoting the origin of life in water) are placed in a bowl. In the old days the fish would be taken to the riverbanks or qanats after the holidays; however, today most children, mesmerized by them, keep them as pets, either in the courtyard pond (Howz) or in an aquarium indoors. Mirrors are placed on the Haft-Sin table, and candles are lit adjacent to it to aid the reflection of light and the scared fire if present, and to signify knowledge and wisdom. Mirrors and candelabra were significant artifacts in Zoroastrian symbolic art and architecture, and still are integral components of most Iranian celebrations, especially the wedding ceremony. Mirrors are also used extensively in Iranian mystical literature as well and represent introspection and retrospection. Most Iranian burial shrines and mausoleums are still extensively decorated with highly ordered, complex geometrical mirrors, a popular decorative style since ancient times. Again, light is regarded as sacred by the Zoroastrians, and the effective use of mirrors intensifies the reflection of the light.


In ancient times, wine was always present at the Haft-Sin. Since the Muslim conquest, wine has been replaced by vinegar or at times with honey since alcohol is banned in Islam. The Egg, a universal symbol of fertility, corresponding to Mother Earth, Sepanta Armaiti, and hints at the concept of Faravahar, the highest achievement of human soul. Eggs are hard-boiled and traditionally colored red, green, magenta, scarlet, or yellow, colors favored by Zoroastrians. Recently following the Easter egg tradition, more colors are used and the eggs are elaborately decorated and offered to children as treats. Fresh garlic is used to ward off any bad omen. This is said to be a modern innovation, as there is no evidence that garlic was used in this context in antiquity, but perhaps it may have been one of the seven herbs grown at Norooz. Samanoo, a thick, brownish, malted paste, is present on the table today. It makes for a nutritious meal and could have been part of the feast in ancient times. Coins (symbolizing wealth and prosperity), fruits, special sweets and baked pastries, and a holy book for the believers, are present as well.

[abadani69]

EIDE HAMEGI MOBARAK,ISHALLA SAALI KHOOBI HAMRAH BA MOVAFAGHIAT VO SALAMATY DASHTE BAASHID.

DB, WHERE IS MY GIFT?

[okiddi]

Saal Nou ra be tamamie shoma azizan tabrik migam va arezoo daram ke saal khobi dashte bashin!

darzemn...kasi midone emsaal saale chie? =)

[abadani69]

saale mooooooooooooooshe, so bepa ke moosh nakhoratet

[DokhtarIrooni]

Saal Nou ra be tamamie shoma azizan tabrik migam va arezoo daram ke saal khobi dashte bashin!

darzemn...kasi midone emsaal saale chie? =)

saale moosh

[Dokhtar Bandari]

I guess all we have to do is to wake up the CAT.

[Rasputin]

نوروز پنجاه سال پیش، آخرین سالهای اصالت و سنت بود، هنوز درآمد نفت چنان در رگهای جامعه ندویده بود که به اسراف و بی سامانی مبتلایش کند، رادیو مهمترین و بهترین وسیله ارتباطی بود، نزول بهار با صدای شلیک توپ و نقاره زنی در زنبورکخانه تنها دروازه شهر به همه خبر داده می شد، تهران پنجاه سال قبل هنوز در خواب شصت هفتاد سالگان زنده است.

در مقدم نوروز، اکثر تهرانیها عازم یکی از دو مقصد اصلی می شدند؛ ساکنان شهری که هنوز حاشیه نشینان و حلبی آبادهایش بر جان شهر مسلط نشده بود، انگار دو گروه و طبقه بیشتر نبودند، یک گروه با درشکه و اتوبوس راهی بازار می شد و گروه دیگر با ماشین شخصی یا اتوبوس راهی سرچشمه و خیابان استانبول.

مقصد: سرچشمه

چند باری در سال بیشتر نمی شد که تمام خانواده کارمند جماعت با هم به جایی بروند، یکی از آن دفعات، دو سه هفته مانده به نوروز بود؛ قرار ملاقات بخشی از طبقه متوسط شهر: میدان سرچشمه.

معدودی بودند که فولکس واگن، واکسهال و فورد قسطی نصیبشان شده بود، اینها در حالی که دو سه خانواده شاد در آن کنسرو شده بودند راهی سرچشمه می شدند اما بیشتری با اتوبوس از اطراف شهر می رسیدند، حدود ساعت ده صبح در سرچشمه جای سوزن انداختن نبود.

اول مقصد در این سفر سالانه، چهار تا مغازه کفاشی بود، در دو طرف میدان، بزرگترینشان کفاشی مرکزی در حاشیه جنوبی.

همه کفشها دست دوز، نه ماشینی و نه خارجی، حتی شاه و رجال خیلی خوش پوش مانند قوام السلطنه هم کفاش و خیاط خود را داشتند که مردم عادی هم می توانستند با دادن پول بیشتر از آنها خرید کنند.

همه آن چهار مغازه به خط نستعلیق پشت ویترینها می نوشتند: "مدل ۱۹۵۸ ایتالیا در اندازه محدود" و همین کافی بود که جوانترها را بدان سمت بکشاند اما مد سال ایتالیا مقاومت پدرها را کم نمی کرد که معتقد بودند کفش باید بادوام باشد.

این کشمکش می رفت تا قهر و گریه و دخالت مادرها، قهر و تندی، آشتی و گلایه در محکمه ای که در آن قاضی و رئیس دادگاه و مجری حکم پدر بود و محکوم، فرزندان.

اما هیچگاه آن حکم بدون دخالت مادرها صادر نمی شد، مادران در نقش رئیس دادگاه تجدیدنظر گاه چنان مؤثر می شدند که حکم اولیه کاملاً دگرگون می گشت.



تاکسی مرسدسهای ۱۷۰ سیاه رنگ با سپرهای سفید، شسته و براق، آخرین درشکه ها با صندلی چرمی و پیرمردهای درشکه ران، هر وقت سال تحویل می شد، انگار وظیفه ای مقدس دارند، به خیابان می آمدند که خانواده ها را به خانه بزرگترها ببرند



سرانجام وقتی بعد از همه مجادلات جعبه ای نخ پیچ شده در بغل اولین نسل فرنگی مآب نوجوانهای تهرانی جا می گرفت، دور میدان سرچشمه، در عالم خیال، هزاران جان وین، آلن لاد، گاری گرانت، جری لوئیس، فرانک سیناترا و مارلون براندو در حرکت افتاده بودند.

کفشهای جیر در همان جعبه هم جیرجیر می کردند ولی وای اگر پدر فرمان می داد که همان موقع در دکان کفاشی نبش میدان به کف کفشهای نو میخ و گلمیخ بکوبند که تخت کفش زود سائیده نشود، چرا پدرها نمی فهمیدند که این میخها صدای جیر را به تق تق خجالت آوری تبدیل می کرد؟

باقی صبح از میدان سرچشمه رو به جنوب می رفتند نوروزیان، به شرق و غرب خیابان سیروس، آنجا که انگار بزور بهار را کشانده بودند.

شاگردها مدام از آب زلال جوی در گذر سطل برمی داشتند و در پیاده رو می پاشیدند، کوه نارنج و پرتغال، انگور و انار، خیار گل به سر، حوضچه های پر از ماهی قرمز و بوی گیج کننده سنبل که نسل در نسل در دماغ نوروزیان پیچیده است.

و از آنجا، قافله گفتگوکنان رو به شمال به سمت مسجد سپهسالار و میدان بهارستان، چراکه پیراهن فروشهای خوب - باز هم با ادعای آخرین مدل - با عکسهایی که شهادت می داد تونی کرتیس و برت لنکستر هم از همانها پوشیده بودند در شاه آباد پیدا می شد، گاهی همانجا تعمیری، گشاد و تنگی لازم بود پیراهندوزها حاضر بودند، با پارچه اعلای انگلیسی، قیمت هفت تومان و اگر سماور هم برای خانه لازم بود، بورس سماور همان شمال میدان.

ماجرای کت و شلوار پدر و پسرها، اگر از سن مدرسه گذشته بودند، حکایت دیگر داشت.

از اواخر بهمن آغاز می شد با انتخاب پارچه از تعاونی ادارات، معمولاً نه به دلخواه پسرهای جوان و رفتن هر خانواده به یک خیاطی در بالاخانه ای در لاله زار و استانبول، پاساژهایی چهار پنج طبقه که در تمام طبقات بوی اتو و زغال می آمد، گاه شاگرد خیاطی به آتشگردانی برای اتو.

کشمکش سر باریکی و پهنی یقه، تنگ و گشادی کت، جدال مقدس و جادودانه طبقه متوسط - به استدلال پدرها کت و شلوار باید گشاد باشد و اگر کمی آستینها و پای شلوار تا بخورد هیچ عیبی ندارد، وقتی که نوجوان به آن سرعت قد می کشد.

اما پسرها می خواستند تا کت و شلوار نوست شبیه ناصر ملک مطیعی و جیمز دین باشند، ژورنالهای ول شده روی میز خیاطیها که گاهی سالها خدمت می کردند و همچنان ادعای مد روز داشتند، چه بسیار که در جدل پدرها و پسرها پاره و برگ کنده شدند.



ظهر که می شد قافله از بهارستان گذشته به شاه آباد و ظهیرالاسلام رسیده بود، مخبرالدوله و استانبول، و در مسیر راه، خوش طعمترین و هوس برانگیزترین غداهای عالم در چلوکبابیهای آنجا به صورت جمعی خورده می شد



و بدقولی پایان ناپذیر خیاطان که تا بودند و تا صنفشان در مقابل لباسهای دوخته فرنگی تسلیم نشده بود، تا دکانهایشان را یکی یکی به تعمیرکاران و برقکشها نفروختند و نرفتند، دائمی بود، و صدای رادیو بلندشان که پاساژهای لاله زار را پرصداترین مناطق کاری پایتخت می کرد.

خیاطها چه خوب می دانستند که وقت پروو دوم و سوم که پسرها تنها می آمدند، وقت آن است که با آنها درباره تنگی و گشادی لباس و باریکی و پهنی یقه به تفاهم برسند.

و در تمام این مجادلات، دخترها غایب بودند چراکه دخترها خیاطشان با خیاط مادر یکی بود و گاهی جز همان لباسهای نو مانده مادر که از داخل بقچه بیرون می آمد و با سلیقه تغییر فرم می داد، هزینه ای به خانواده تحمیل نمی کردند.

البته گاهی هم از قهر و غذا نخوردن دخترها می شد فهمید که در آن بخش هم درگیری نسلها، کهنه و نو، سنت و مدرنیسم جدی است، گیرم خود را از چشم مردها پنهان می کند ورنه دامنها داشت کوتاه می شد و یقه ها کمی بفهمی نفهمی بازتر.

و مخفی ترین و بی گفتگوترین خرید عید مربوط به خانمهای خانه بود که با خواهر و مادر و جاری و همسایه صورت می گرفت، نه با مردها و خانواده.

هنوز شهر حیائی در چشم داشت که مانع از آن می شد که پسرها حتی در خریدهای مادرشان دخالت و کنجکاوی کنند و چنین بود در رفتن به آرایشگاه و مراکز دیگر که برخلاف سالهای مدرنی، هر هفته و مدام نبود، سالی یک یا دو بار.

ظهر که می شد قافله از بهارستان گذشته به شاه آباد و ظهیرالاسلام رسیده بود، مخبرالدوله و استانبول، و در مسیر راه، خوش طعمترین و هوس برانگیزترین غداهای عالم در چلوکبابیهای آنجا به صورت جمعی خورده می شد.

از آخرای بهمن، بره کشان چلوکبابی جوان بود که هر چه دیگ از زیرزمین بالا می آمد به بوی روغن کرمانشاهی باز هم طلب می شد، هر سال بیشتر از پارسال. چنان جمعیتی در همان ساعتها تنها در نایب بازار متصور است که طبقه ای دیگر آنجا بودند با کیسه های کوچکتر و قناعت بیشتر.

مقصد: بازار

اتوبوس شلوغ، باران ریز، خیابان آب افتاده، خانواده های پرجمعیت، خاطره مشترک چند نسل از طبقه متوسط تهرانی است که در سه چهار جمعه آخر سال یا از محلات تازه تأسیس چهارصد دستگاه، سی متری، دولاب [شهناز]، نارمک، سمنگان و دورترینشان تهران پارس می رسیدند یا از محلات قدیمی امیریه، شاپور، محله عربها، عودلاجان، بازار، سپه، لشکر، سلسبیل با درشکه و اتوبوس و گاهی پیاده.

اول منزل این جمع که در اندازه دهها برابر سرچشمه روها بودند، حاشیه سبزه میدان بود.



بر سر در مغازه های قدیمی و موقر هنوز تابلوهایی بود که خبر می داد این خیاط و عکاس برای دربار شاهنشاهی کار می کند



عطاری شیخ موسوی با لهجه ترکی یا آقا بالا خلیفه با لهجه یزدی که با نزدیک شدن نوروز علاوه بر ادویه و گونیهای پر از داروهای گیاهی، عناب و سه پستان و بادرنگ و شیرخشت، جلوخوان را به شیرینیهای تازه رسیده از یزد و تبریز می دادند؛ پشمک و باقلوا، حاجی بادام و قطاب، نیم شکر و آب نبات قیچی با پسته، گز خوانسار، بادام سوخته که همان طور در بسته بوی هل و گلابشان در بوی زیره و کندر عطاری جمع می شد.

طرف دیگر سبزه میدان، عمده فروشهای قماش شبهای عید جزئی هم می فروختند و هیاهوی بازار ارسی دوزها، رفت و آمد باربران با شوخی و با صدا، بازار خیاطها، بازار زرگرها با مجمعهای بزرگ پر از سکه های پهلوی یک و نیم و ربع، دو پهلوی و پنج پهلوی و ده پهلوی داخل مغازه زیر جعبه آئینه.

اما همان مقدار انبوه که روی مجمعه کوه شده بود آیا امکان تنه خوردن در آن ازدحام نبود؟ خیال شیطانی پسر بچه ها که باید بعدش هم در دل طلب بخشایش می کردند از این تفکر فاسد.

در میان این هیاهو، نوای مرشد بهلول لولی وش، سراپا سپید پوشیده، با چشمان آبی ریز از صبح در گوش سیزه میدان بود بی اعتنا به آن هیاهوی خرید و فروش، شکرپنیری به دهان بچه ها می گذاشت و می خواند علی مولای درویشان، خریدار دل ریشان ... و علی گویان، خورجین بر کمر، تسبیح بلندی در دست و تبرزینی بر پر شال می رفت.

سعید نقلی کوری با دختر کوچکی عصاکش او بود، قفسی می گرداند که در آن گنجشکی پاکت فال حافظ بیرون می کشید یا پیش بینی آینده، دخترک برای بی سوادان می خواند: مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید... یوسف گمگشته باز آید به کنعان.

روزهایی این چنین سرشار از خاطره، پر از پچ پچ آهسته زن و شوهرها و گفتگو و قهر و آشتی، کوچک و بزرگها ظهر یا در شبستان مسجد شاه جمع می شد و زن و مرد جدا می رفتند تا دوگانه به درگاه یگانه بگذارند یا در چلوکبابی نایب منتظر می ماندند که فیروز با دستان خود کباب داغ را از سیخ در بشقاب چلو آنها اندازد یا پیش موال آبادی با یاد کبابهای حاجی شمشیری که به درد سیاست گرفتار آمد و به تبعید خارک رفت و اموالش از دست شد بعد بیست و هشت مرداد.

[Rasputin]

شهرها پوست انداختند

چنین بود شبهای نوروز پنجاه سال پیش در تهرانی که هنوز آب زلال از جوی آن عبور می کرد، قناتهایش لاروبی می شد، فاصله فقیر و غنی اش چندان نبود و شهر کوچک بود چندان که در آن صدا به صدا می رسید؛ صدای نقاره زنبورکخانه موقع تحویل سال و صدای توپ.

تنها وسیله ارتباطی وسیع، باسواد و بیسواد، رادیو بود، عید به بوی سنبل و عشرت اسکناس تا نشده، عیدی از لای قرآن، سیب چرخان در کاسه آب و لباسهای نو جلائی داشت.



پوست می انداختند شهرها و چیزی در هوای آنها موج می زد که سلیقه بچه ها را بسوی دیگر می برد و پدرهایی که هنوز گیوه به پا داشتند، سفت چسبیده بودند به سنتهایی که قرار بود دیر نپاید



اما پوست می انداختند شهرها و چیزی در هوای آنها موج می زد که سلیقه بچه ها را بسوی دیگر می برد و پدرهایی که هنوز گیوه به پا داشتند، سفت چسبیده بودند به سنتهایی که قرار بود دیر نپاید، چنان که مسگرها روز به روز در برابر ظروف آلومینیومی و ملامین، کائوچو جا خالی می کردند.

بر سر در مغازه های قدیمی و موقر هنوز تابلوهایی بود که خبر می داد این خیاط و عکاس برای دربار شاهنشاهی کار می کند - حتی دکمه فروش و عینک ساز و کیف ساز - اما دیگر کسی باور نمی کرد که بزرگان با این همه رفت و آمد که به اروپا یافته اند، پیراهن و کفش و لباس بالی، سلیین، دیور را بگذارند و بدقولی هامبارسون یا یزدی را متحمل باشند.

پنجاه سال پیش هنگام تحویل سال، فقط شاه پیامی می داد و بعد هم آقای راشد حول حالنا می خواند.

اولین گروهی که در سلام مخصوص شاه حاضر می شدند روحانیون بودند و در اولین روز سال، سلیمان خان بهبودی، مرد متدین و با تجربه ای از سوی دربار عازم قم می شد تا به مراجع عظام عرض تبریک شاهانه را برساند، اول از همه آیت الله العظمی سید حسین بروجردی، مرجع بزرگ شیعیان جهان بود که با ابهتی باورنکردنی نماینده شاه را می پذیرفت و در پاسخ، خبر می آمد که برای بقای ملک و دوام پادشاه اسلام پناه دعا کرده است.

تاکسی مرسدسهای ۱۷۰ سیاه رنگ با سپرهای سفید، شسته و براق، آخرین درشکه ها با صندلی چرمی و پیرمردهای درشکه ران، هر وقت سال تحویل می شد، انگار وظیفه ای مقدس دارند، به خیابان می آمدند که خانواده ها را به خانه بزرگترها ببرند.

آخرین مقاومتهای سنت بود که ظهر اولین روز عید که می شد، چندان که قنبری و تابش و مرضیه و دلکش و همه خوانندگان در برنامه نوروزی رادیو هنرهای خود را نمایاندند، صدای صبحی مهتدی در گوشها می پیچید که مثنوی می خواند و انگار می دانست آخرین روزهای سنتهایی است که بلکه هزاران سال خود را نگاه داشته بودند و حالا قرار بود در مقدم مبادلات تازه جهانی، درآمد نفت و گسترش ارتباطات به سرنوشتی مقدر تن دهند.

پنجاه سال پیش، آنچه در تهران می گذشت در شهرهای بزرگ به یکسان تکرار می شد.

از بامدادان در تلفنخانه مرکزی صف درازی بود از مرد و زن و بچه های مهاجرت کرده به تهران که در کابینها با فریاد از اقوام حالی می پرسیدند و تبریکی می گفتند.

تازه کم کمک روزنامه ها در آخرین شماره سال آگهیهایی چاپ می کردند که وزیر و وکیل از اقوام و دوستان عذر می خواستند که به علت مسافرت عرض ادب برایشان مقدور نیست، چنانکه از یک ماه پیش پستچیها دسته دسته کارت تبریک می آوردند تا آخرای فروردین هم که در آن به ادبیات شیرین، صد سال بهتر از امسال را آرزو می کردند.

نیمی از آن صد سال گذشت، بهتر نشد.

[Rasputin]

[Dokhtar Bandari]

Ahummmmmmmmmmm... norouz is over can we have a different screen please... guys in little tiny swim shorts would be good for me.....